Als je twee internationaal erkende en veelgelauwerde muzikanten bijeen brengt, levert dat misschien niet altijd maar toch geregeld, verrassende en boeiende resultaten op. Vereiste daarvoor is dan wel dat de muzikanten bereid moeten zijn uit hun comfortzone te treden en zich helemaal te laten meeslepen door de setting waarin ze terecht komen.

Om te beginnen bij Gao Hong: ze is misschien niet meteen de meest bekende Chinese muzikante, als stond ze in de loop van haar ruim veertigjarige carrière wel op zowat alle grote podia ter wereld, waar ze haar meesterschap op de pipa, dat is de peervormige Chinese luit, volop kon etaleren. Meer dan zomaar “hoog opgeleid”, ontpopte ze zich, vooral sinds ze naar de Verenigde Staten verhuisde, tot een veelzijdige componiste en wereldwijd gewaardeerde schrijfster van methodeboeken, waarin ze van naaldje tot draadje uitlegt hoe je de pipa bespeelt. Verder verdiepte ze zich in zowat alle genres waarin snaarinstrumenten aan bod komen, van jazz tot klezmer en popmuziek. Voor nogal van Europese liefhebbers van muziek van over de hele wereld, kwam ze op de radar door haar samenwerking met de Senegalese koraspeler Kadialy Kouyaté en hun “Terri Kunda”-plaat won dan ook menige award. Uit die bekroningen volgde de kans om te gaan opnemen in de befaamde Abbey Road studios in Londen en opdat ze niet een soort remake van die kora-pipa plaat wilde maken, ging ze op zoek naar een andere muzikale kompaan en die vond ze in de Argentijnse flamencogitarist Ignacio Lusardi Monteverde. Die man, die al op zijn zesde gitaar begon te spelen en die, vooraleer hij zich in Londen vestigde, al flink wat delen van onze aardbol had afgereisd in een zoektocht naar verbreding van zijn muzikaal palet. Vandaag gaat hij door het leven als een van de meest gerenommeerde gitaristen van zijn tijd en de oproep van Gau Hong viel bij hem allerminst op de rotsen.

Deze plaat is het resultaat van een intense samenwerking, waarbij je meteen kunt horen dat beide muzikanten zich helemaal voor de ander openstellen: Monteverde had een paar dingen klaar en toen hij die in de studio speelde, haakte Gao meteen in en in weinig tijd was opener “Skylark Call” een feit. Die roep van de leeuwerik zou de rode draad worden die doorheen de hele plaat loopt en die klassieke Chinese melodieën als “Longing for my Lover” aaneen rijgt met een klassieker als “La Paloma”. Dat is voorwaar geen makkelijke klus, als je weet dat beide instrumenten weliswaar afstammen van de Oud, maar heel andere toonaarden en scala’s hanteren. Menig muzikant zou daar geweldig in verloren lopen, maar deze twee meesters vonden telkes weer de manier om elkaar te ontmoeten, of het nu via een compositie van Monteverde was, zoals in “On the Clock” of “Prayer”, dan wel aan de hand van werk van Gao, dat ze schreef voor een televisiereeks “Made in China””: of het nu langs de Beringstraat gebeurt, of langs de Zijderoute, mensen kunnen elkaar ontmoeten en net uit die ontmoetingen, kunnen de prachtigste nieuwe dingen ontstaan. Daar is deze heerlijke plaat -ze werd opgenomen in minder dan een week tijd- een zoveelste bewijs van. Muziek als deze laat een mens opnieuw geloven in wat voor velen onhaalbaar lijk, namelijk dat het met deze wereld toch nog goed komt ! Niet te missen !

(Dani Heyvaert)